Travel-Thessaloniki

Ζωή Καρέλλη, Το πορτοκάλι ή χρυσόμηλον

[Από την ενότητα Ημερολόγιο (1955-1973)]

Όταν μένεις βαρύθυμος:
σκέψου ένα πορτοκάλι.
Το βέβαιο, καθαρό του σχήμα,
τον πυκνό φλοιό, μα πιο πολύ
το ζωντανό του χρώμα, απερίσπαστο.
Ίσως μπορέσεις τότε να συλλογιστείς,
ίσως και να πιστέψεις
πως ο καρπός αυτός, αληθινά
είναι του ήλιου προσφορά.
Κι' όταν τ' ανοίξεις, την γεωμετρική του τάξη
θ' αντιληφθείς, χυμώδη, κρυσταλλώδη.
Θυμούμαι ένα πρωινό του φθινοπώρου
και μια μαούνα μαύρη
απ' την πολυκαιρία στα νερά∙
στο μώλο ήταν δεμένη,
με πορτοκάλια φορτωμένη χαρωπά,
ανάκατα ριγμένα, άφθονα,
φερμένα από ηλιόλουστα ακρογιάλια και νησιά.
Στον κόλπο της Θεσσαλονίκης,
η θάλασσά μας ήταν τη μέρα εκείνη,
πράσινη και σταχτιά, ακίνητη βαριά,
όμως τα πορτοκάλια μέναν νικηφόρα
και νεανικά.

Από τη συγκεντρωτική έκδοση Τα ποιήματα, τόμος Β' (1973)
http://www.translatum.gr/forum/index.php/topic,1559.msg109658.html#msg109658

Μαρία Κέντρου-Αγαθοπούλου,Απλά γεγονότα

Ένα πρωί άρχισε να βρέχει
Έβρεχε και στη θάλασσα
Περνούσε ένα παιδί μ' ένα μεγάλο καπέλο
Το φόρεσε ανάποδα για να μαζέψει βροχή
Περνούσε ένας κουλουρτζής έφαγε όλα τα κουλούρια
Στην άμμο ξάπλωσε μια γριά να πεθάνει
Ένας γλάρος έβγαζε κωμικές φωνές
Περνούσε ένα σκυλί σαν βρεγμένη γάτα
Ένα άλογο με γαλανά μάτια
Περνούσε ένα ακορντεόν χόρευε σαν τρελό
Ένα σύννεφο χάθηκε μέσα στα κύματα
Ένας βρεμένος δεν φοβόταν τη βροχή
Ένας τρελός περνούσε σκασμένος στα γέλια
Έβρεχε και στη στεριά και στη θάλασσα
Μ' ένα τρόπο συνηθισμένο έβρεχε
Επί δικαίων και αδίκων
Μέρες και νύχτες έβρεχε αδιάφορη η βροχή
Από τη συλλογή Σαλκίμ (2001)
http://greek-translation-wings.blogspot.com/search?updated-max=2009-09-21T13%3A16%3A00%2B03%3A00&max-results=25

Yannis Goumas, Thermaic Gulf

It’s a sort of a sunset
that one can lean a bicycle against the crimson
and turn a deaf ear to mother’s call
to supper
if one is
eight twelve sixteen
and not someone
who’s been dumped in a deep
and now quite dark
conclusion.

Yannis Goumas, Θερμαϊκός κόλπος

Ένα απ’ αυτά τα ηλιοβασιλέματα
που μπορείς ν’ ακουμπήσεις το ποδήλατό σου στον βυσσινή ορίζοντα
και να κωφεύσεις στο κάλεσμα της μητέρας
για δείπνο
αν είσαι
οχτώ, δώδεκα, δεκάξι χρονών
και όχι κάποιος
που τον πέταξαν σ’ ένα βαθύ
και τώρα πια σχεδόν σκοτεινό
σύμπέρασμα.
Μετάφραση από τον ποιητή και τον Θανάση Χατζόπουλο
Translation by the poet and Thanassis Hadjopoulos
Σάκης Σερεφάς, “Αλλόγλωσσα ποιήματα για τη Θεσσαλονίκη”, Κέδρος: Αθήνα 1997, σσ. 74-75.

Ειρήνη Νάκου, Η Θεσσαλονίκη

Ποια όμως είναι η Θεσσαλονίκη, η δεύτερη μεγάλη πόλη της Ελλάδας μετά την Αθήνα; Είναι το λιμάνι κι η μυρωδιά της θάλασσας, που ξεχύνεται πάνω απ’ το χώμα της Μακεδονικής γης. Είναι το κέντρο της πόλης με τα σύγχρονα κτίρια. Είναι οι παλιές γειτονιές κι οι συνοικισμοί. Είναι το κάστρο, οι βυζαντινές εκκλησίες, οι λεωφόροι με τα πολλά αυτοκίνητα, τα στενά δρομάκια, το πανεπιστήμιο, τα θέατρα, οι κήποι και τα πάρκα. Είναι όλα αυτά μαζί, αλλά κυρίως είναι οι άνθρωποι που δίνουν ζωή κι ατμόσφαιρα στην πόλη. Είναι οι άνθρωποι που έζησαν σε παλιότερες εποχές κι άφησαν πίσω στις γενιές τις μαρτυρίες τους. Είναι οι άνθρωποι που ζουν σήμερα στη Θεσσαλονίκη μ’ όλους τους καημούς και τις ελπίδες τους, με τις καθημερινές τους κινήσεις και με τους στοχασμούς τους. Είναι οι φωνές των παιδιών κι οι αναμνήσεις των γερόντων. Είναι όλα αυτά μαζί που φτιάχνουν την πόλη.
Επ. Ελένη Ζήκου-Βάρφη, “Διαλέγω και διαβάζω ποιήματα και πεζά για παιδιά”, ΑΠΘ- Ιν. Νεοελ. Σπ: Θεσσαλονίκη 1995, σ. 37.